شاید کور باشم، اما هنوزم یه انسانم. حق منه که بهم احترام گذاشته بشه. من توی جنگ بودم. من اون بیرون، از کشورم، خانوادم، پدرم و مادرم، زنم و بچه هام دفاع می کردم. هر روز و هر شب مرگ رو جلوی چشام دیدم. می خوام این طوری حس کنم که داری نگام می کنی. اون وقت کمتر احساس تنهایی می کنم. بعضی وقتا حس می کنم که فقط باید بلند شم و یه چراغ روشن کنم، بعدش می تونم ببینم...واضح و راحت، شاید اگه قبل از این نمی دیدم و نمی دونستم که دنیا چه شکلیه، اون وقت تحمل این تاریکی برام راحت تر بود. الان انگار دنیا برایم مرده، هر طرف می رم به این فکر می کنم که هرچیزی چه شکلی بوده، اما دیگه این طوری نیست. شاید خیلی چیز زیادی واسه دیدن وجود نداشته باشه. شاید وقتی همه چیز گفته شده و هرکاری بگی انجام داده شده، آدم باید واقعا ممنون باشه که نمی تونه ببینه. قبلا بهتر بود. من چیزایی رو تجربه کردم که هیچ انسانی تجربه نکرده، صدام رو می شنوی؟ می شنوی چی دارم می گم؟ می شنوی؟