چیزی که هنرمند ِ تاریخ ساز را از اندازه ی بومی به ابعادی جهانی می رساند چیزی ورای شعبده های   مرسوم ِ اتاق بازرگانی است و بیشتر شراره گونی به ابعاد مسئولیت خطیر در برابر جهان است.
پیر پائولو پازولینی تنها هنرمندی نیست که تاجواره ی این فرهنگ افروزی را به سر نهاد.
او تنها تصویرگر ِ کوچه های گل آلود و مردم تهی دست چشمه  آب های کاراکالا نبود اما حضور او و زندگی واره ی به خونآب گرفته اش معیاری است برای تشخیص اندازه ی آزادی و تحمل ِ صدای مخالف در جهانی که آزاد نیست.
دفتر حاضر بخشی کوچک از اندیشه های مکتوب این هنرمند ایتالیایی است، کسی که در ایران صرفا یک کارگردان ناراضی ِ سینما شناخته شده است.
اندیشه ی پازولینی از یک فراگرد کاتولیکی ِ توده گرا آغاز شده در نوعی تمرکزستیزی قدرت و جبهه ی آنتی فاشیست و آنارشیزم مدیترانه ای پهلوگرفته و در تحول خویش در مقابل مدرن ِ افسارگسیخته ی سرمایه داری جهانی قرار گرفته است.
و در فرهنگ بعد از جنگ دوم جهانی و اندیشه ی چپ چالش های بزرگی برجای نهاده است.
صدای شماتت آمیز ِ پازولینی درپیچیده در الیاف ِ هنری زمخت و بی پروا در عرصه ی تمدن مدرن در پژواکی لامرز موّاج است و تا زمانی که حضور کهنه ی بی عدالتی اجتماعی برجاست، گردِ پیری بر ابروی آثارش نخواهد نشست.