نظریات نیچه درباب اخلاق از آغاز بدیع و متمایز بود. او برخلاف مشی رایج، از اخلاق به معنا و مفهوم مصطلح آن، یعنی آنچه از یونان باستان تا دوره‌های بعدی ستایش می‌شد، دفاع نکرد. آرای خلاف‌آمد عادت نیچه همواره پژوهشگران و نظریه‌پردازان را برای شرح، نقد و تفسیر برانگیخته است و از همین جهت نظریات مختلفی در امتداد و حاشیۀ اندیشۀ وی شکل گرفته است. این درآمد شرح اخلاق‌شناسی نیچه در آثار متأخّر وی، از سال ۱۸۸۶ به بعد است. نویسنده می‌کوشد در سه بخش نخست، اصول بنیادین نظریۀ اخلاقی وی را شرح دهد. سه بخش بعدی در پی بررسی اهداف نیچه در نگارش تاریخ اخلاقیات مسیحی (برمحور تبارشناسی اخلاق) و محتوای این تاریخ است و اینکه آیا نیچه به اهدافش دست یافته است. دو بخش آخر، به ترتیب، به فلسفۀ جامع‌تر نیچه با توجه به اخلاق‌شناسی وی و نیز چشم‌اندازهای اخلاق‌شناسی نیچه پس‌از وی نگاه گسترده‌تری می‌اندازد.