مهاجرت در زندگی و تاریخ تحولات بشر نقش بسیار مهمی را از دیرباز ایفا کرده است. در آیین وحی، مهاجر واقعی کسی است که برای گریز از بدی ها و زشتی ها، از محدوده و محل آلوده دور شود. در تاریخ مسلمانان مهاجرتی بالاتر از هجرت پیامبر اسلام به همراه عده ای از مسلمانان از مکه به مدینه وجود ندارد. بعد از رحلت پیامبر (ص) و ماجرای سقیفه ی بنی  ساعده و جانشینی و به خصوص با روی کار آمدن و قوت گرفتن بنی امیه، طایفه ای از مسلمانان، که گرایش های علوی داشته، هجرت به مناطق دوردست سرزمین های شرقی را برگزیدند که از جمله ی ایشان طایفه ی اشعریین از طوایف اطراف کوفه بود که به سوی ایران آمدند و در قم ساکن شدند. علویان و سادات منسوب به پیامبر نیز بر مبنای خط مشی کتاب الهی و سنت نبوی و به دلیل مخالفت با حکومت زمانه ی خویش، هرگاه که محیط را برای ادامه ی فعالیت آزادی بخش مناسب ندیدند، هجرت کردند و مهاجرت را دست مایه ی محکمی برای نیل به اهداف مقدس خویش و تربیت نیروهای بکر و مستعد در سایر بلاد شمردند. آن گاه سادات علوی با بهره وری مقطعی (کوتاه مدت) و درازمدت در ممالک اسلامی، شروع به بررسی زمینه ها و امکانات موجود کردند و در موقع مناسب، به قیام و سپس بسط آن دست زند. نویسنده در کتاب حاضر مهاجرت و نهضت سادات علوی را در ایران از آغاز تا تاسیس حکومت علویان طبرستان بررسی کرده است. از مباحث مهم کتاب بررسی شیعه و فرق آن و رواج تشیع در ایران است. در بخشی از کتاب نیز کانون های اصلی هجرت علویان در مناطق شمالی، مناطق مرکزی ایران، اصفهان، کاشان، ری، قزوین، خوزستان و... بیان شده است. شرح قیام های علویان نیز، چون قیام نفس زکیه در هجاز، قیام شهید فتح و... در کتاب مندرج است.