(ویلای مروارید) فقط یک ویلا نبود، جزیره ای بود وسط باتلاق ها و دریایی که گاه آنقدر جلو می آمد که موج هایش را به رخ رگ و ریشه درختان جنگل می کشید.ویلا ابتدای شهرکی کوچک و قدیمی بود که بین جنگل و دریا دست به دست می شد؛ مثل خوابزده ای که بین خواب و بیداری. در این میان ساحلی بکر، جنگلی تو در تو و راز آمیز و چند ویلای اعیانی چون بقایای یک جنگ ناگریز بین انسان و طبیعت باقی مانده بودند.دعوت شده بودیم به آن جا؛ به خانه نوینده ای که با سپنتا آشنا بود. آن هم برای تمرکز و نوشتن کارهای مان به دور از جنجال شهر.