امام حسین(ع) از سال 50هجری، که به امامت رسید،  تا سال ۶۰ هجری ـ زمان مرگ معاویه ـ به فعالیت های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و مذهبی خود ادامه داد. از سوی دیگر فشار و خفقان روز به روز بیش تر می شد و حتی در سال های آخر حکومت معاویه، بر زبان آوردن نیکی های حضرت علی(ع) و پسران وی موجب مجازات می شد. به رغم وجود چین جوی، امام حسین(ع) مدت ده سال با معاویه مدارا کرد و به جنگ و قیام علیه او نپرداخت. چرا که بنابر شرایط و اوضاع اجتماعی آن زمان،  مصلحت اسلام و مسلمین در عدم قیام و جنگ بود. معاویه در روز ۱۵ رجب سال ۶۰ هجری در بستر مرگ، پسرش یزید را به جانشینی خود انتخاب کرد و از او خواست که حتما از عبدالله بن عمر، عبدالله بن زبیر و امام حسین(ع) بیعت بگیرد و تا بتواند حکومتی بی دردسر داشته باشد. امام حسین(ع)، که یزید را حتی مانند پدرش معاویه نیز نمی دانست برای بیعت نکردن با او با خاندان و یارانش از مدینه خارج و به سوی مکه رهسپار شد و با این هجرت،  واقعۀ  کربلا آغاز گردید.