«تیمور»، پسر «تراغای»، از ملاکین شهر «کَش» ترکستان بود. وی در ۲۵ شعبان سال ۷۳۶ ه.ق (۷۱۴ ه.خ) در شهر کش به دنیا آمد. طایفه اش از شاخه «برلاس» ترکستان بود، تیمور ادعا می کرد که نسبش به چنگیزخان می رسد. به گفته «ابن عربشاه»، تاریخ نگار آن زمان، تیمور در زمان جنگ زخم برداشت و لنگ شد. بنابر روایات دیگر وی در سال ۷۶۴ ه.ق (۷۴۱ ه.خ) بنا به استمداد «امیر سیستان» به کمک او شتافت و در جنگ با مخالفانش زخمی شد، ولی پایش بعد از بهبود زخم هم همیشه می لنگید. شهرت تیمور از فتح خوارزم در سال ۷۸۱ ه.ق (۷۵۸ ه.خ) آغاز شد در سال ۸۰۰ تیمور سرزمین فارس، بخشی از عراق، لرستان و آذربایجان را گرفت و سلسله «جلایریان» را نیز منقرض کرد. آن گاه رو به خزر نهاد و اهالی برخی از شهرهای آن را به قتل رساند. در سال ۷۹۵ ه.ق بعد از انقراض «مظفریان» متوجه آسیای کوچک شد. در سال ۸۰۰ (۷۷۶ ه.خ) هند را فتح کرد و دهلی را به تصرف درآورد. او با عثمانیان نیز جنگ ها کرد و در سال ۸۰۴ (۷۸۰ ه.خ) «بایزید عثمانی» را به اسارت گرفت. تیمور در سال ۸۰۷ (۷۸۳ ه.خ) به سمرقند پایتخت خویش بازگشت و عزم تسخیر چین را نمود ولی اجل مهلتش نداد و در سال ۸۰۷ (۷۸۳ ه.خ) در ۶۹ سالگی در قزاقستان درگذشت. پس از مرگ تیمور فرزندان او به وصیتی که کرده بود مبنی بر اینکه «پیرمحمد جهانگیر» جانشین اش شود، عمل نکردند و بین فرزندان و نوادگانش اختلاف افتاد. این اختلافات باعث شد روزبه روز قدرت تیموریان کمتر شود و زمینه انحطاط آنان فراهم گردد. درنهایت حکومت تیموریان توسط «شیبانیان» از میان رفت. در این کتاب زندگینامه داستانی تیمور لنگ، ارائه شده است.