ادبیات، نه یک آرمان، بلکه همنوایی و فرصتی روانشناختی است.
برای به راه انداختن تسخیر شدگانی که می­خواهند به اعماق انسان
و جهان غیر متعارف سفری دیگر داشته باشد و بار دیگر در صورت
ازلی و هستی طبیعت و اشیا را بی­واسطه دریابند، تا در گذر حیات،
به نوعی، به داوری و لذت هنری دلپذیر و ساختمند نزدیک و نزدیک­تر
شوند. چشم­انداز ادبیات، همواره زنده، از گذشته می­آید و میل به
آینده دارد. هرجا سخنی از دیروز و فردای باورهای آدمی است
وظیفه و کارکرد ادبیات، تمام قد به رخ می­کشد.