کتابِ شبِ پرولِتِرها حاصل ناامیدی رانسیِر است از ناتوانی جنبش‌های چپ، فعّالان حوزهٔ کارگری و پُرشمار احزاب و سازمان‌های بزرگ و گوچک سوسیالیست و کمونیست فرانسه در استفاده از امکاناتی که حرکت‌های اعتراضی دانشجویانِ این کشور در سال ۱۹۶۸ برای تغییرِ جایگاه کارگران و مزدبگیران در جامعه فراهم آوردند. رانسیر فهم این اتفاق را منوط به بازگشت به تاریخ جنبش کارگری در دههٔ ۱۸۳۰ یعنی دورانی می‌داند که این جنبش نه سازمانیافتگی سفت و سختی داشت و نه خطابه‌ای لزوماً انقلابی. بازگشت برای کشف رؤیاهای کارگران از طریق رجوع به بایگانی نشریات کارگری. آنچه این نوشته‌های بایگانی‌شده و این صداهای اصیل کارگری آشکار می‌کنند آن است که آنچه این پرولترها طلب می‌کنند، نه مالکیت ابزار تولید بلکه مالکیت زمان است. در نگاهی کلی‌تر، برای این کارگران، آزادی، رهایی، استقلال ذهن و مالکیت زمان همگی بیرون از حوزهٔ کار، الزامات و تقسیم‌بندی‌هایش و حتی شرافت‌ها و افتخارات آن تعریف می‌شوند. تأمل و تعمقی که نویسندهٔ کتاب آن را دستاویزی قرار می‌دهد برای ژرف‌اندیشی پیرامون امکان آزادی در جهان مدرن.