از منظومه های کهن حماسی ایران، منظومه "فرامرز نامه" است که در اواخر قرن پنجم سروده شده که شاعر آن ناشناس است. تنها دو نسخه ناقص از آن، یکی در کتابخانه ملی پاریس و دیگری در موزه بریتانیا موجود است که هر دو منتخبی از این کتاب به شمار می رود. نسخه تصحیح شده فعلی 1954 بیت دارد. گوینده فرامرز نامه نظیر دیگر داستان های حماسی ملی و اصیل بعد از شاهنامه به جز گرشاسب نامه اسدی سبک مستقلی ندارد، اما وفادار به سبک فردوسی در خط سبک حماسی شاهنامه است. در این منظومه روزی شاه ایران با پهلوانان در بزمی نشسته که ناگهان دادخواهی از راه می رسد و از ستمی که بر او رفته شکایت می کند. این نامدار فرستاده نوشاد شاه هند است و آمده تا از کیکاووس برای دفع دشمنان شاه هند یاری بجوید. دشمنان نوشاد عبارت اند از: یکی کناس دیو مردارخوار که هر ساله آمده و دختری را از شاه هند می رباید و تاکنون سه دختر او را ربوده است. دیگر کید شاه که از نوشاد "باژگران" می ستاند. سه دیگرگرگی در بیشه مرزقون که به زبان آدمیان سخن می گوید و از این رو به نام گرگ گویا شهرت دارد. چهارم اژدهایی دژم و پنجم سی هزار کرگدن در بیشه خوم سار. از میان دلیران ایران نخست فرامرز است که خود را داوطلب می کند. سپس بیژن گیو نیز به او می پیوندد و هر دو به اتفاق گروهی از پهلوانان ایرانی به سوی هند رهسپار می گردند و......