شهر پایدار، شهری است که امکان زیستن متناسب و هماهنگ شهروندان را براساس حقوق متقابل و تعریف شدة جامعة مدنی فراهم می کند. در چنین ساختاری است که شهروندان از حق طبیعی برخورداری از تسهیلات و خدمات شهری بهره مند می شوند و امکان زیست، مطابق با شرایط توصیف شده در آیات و روایت برای ساکنان شهری که خود را دارای صفت اسلامیت می دانند فراهم می شود. در واقع در چنین شهری است که آنچه به زعم صاحب نظران «سرمایه» نامیده می شود، میسّر می گردد و انواع گوناگونی از سرمایه های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی را در بر می گیرد. سخن در این است که موازین مورد نظر توسعه پایدار انسانی نیز به شکل گیری نوعی از سرمایه تأکید دارند که تحت عنوان سرمایة اجتماعی نام می گیرد. در کتاب حاضر، با ارائه تعریفی از مفاهیم سرمایة اجتماعی و فضاهای شهری به بیان مؤلفه های چهارچوب مفهومی آنها پرداخته می شود. همچنین نقش فضاهای کالبدی شهر در شکل گیری سرمایة اجتماعی بررسی می شود. در پایان نیز به مواردی چند در جهت افزایش نقش شهر در تکوین سرمایة اجتماعی با تأکید بر نقش فضاهای عمومی شهر اشاره می شود. ضمن آنکه، اندیشه های «یورگن هابرماس» دربارة طراحی فضاهای شهری و نقش سرمایة اجتماعی در این امر در بخش پیوست کتاب، آورده شده است.