ریشۀ  حسادت خواهران و برادران، میل شدید هر کودک به عشق منحصر به فرد والدینش است. چرا هر کودک تمنا می کند که نفر اول باشد؟ زیرا همۀ  چیزهایی که کودک برای بقا و رشد و نمو نیاز دارد از سوی والدین سرچشمه می گیرد که از آن جمله است: غذا، سرپناه، گرمی و محبت، احساس هویت، و احساس ارزش و خاص بودن. در این حال حضور خواهران و برادران همۀ  چیزهایی را که برای سعادت کودک حیاتی اند تهدید می کند، زمان کم تر برای تنها بودن با پدر و مادر، و توجه کم تر به ناراحتی های او از آن جمله است. در این خصوص والدین با وظیفه ای دشوار مواجه اند، آن ها بایستی راه هایی بیابند که به واسطۀ  آن به هر کودک، اطمینان خاطر بدهند که او خاص و محبوب و دارای امنیت است. آن ها باید به این رقبای  کوچک، نتایج مثبت استفادۀ  مشترک از متعلقات یک دیگر و همکاری را تفهیم کنند و نیز باید تمهیدات کار را به گونه ای فراهم آورند که خواهران و برادرانی که با یک دیگر دعوا و کشمکش دارند، گاه به گاه یک دیگر را منبع شادی و حمایت ببینند. نوشتار حاضر به وظایف والدین در خصوص مواجهه با حسادت فرزندان به یک دیگر و چگونگی پایان دادن به دعوای آن ها اختصاص دارد.