می خزم سمت تراس و دستگیره ی پنجره را می چرخانم. تیرگی یک دست منظره ی روبه رو سنگینی چشم هایم را بیشتر می کند. از طبقه ی دهم ساختمان به آن پائین نگاهی می اندازم. سرم گیج می رود و خودم را عقب می کشم. آسمان یک دست قیر اندود است و بی ستاره. ماه هم پیدایش نیست. ساختمان های شهر از دور کندوهایی را می مانند که خانه هایشان یکی یکی خاموش و روشن می شود. همه چیز از دور زیباست. آدم ها و ماشین ها از دور زیبایند. بچه هم از دور زیباست. تو هم از دور زیبایی. از دور زیبا بودی، همانطور که دکتر جمشیدی تو را زیبا دیده بود: (شوهرت که آدم خوبیه، آدم بی آزاری به نظر میاد.)