...یادش آمد گاه گاهی به گوزن ماده گفته بود: نمی دانم چرا هیچ وقت احساس آرامش کامل نمی کنم!
پرسیده بود: چرا؟
جواب داده بود: فکر می کنم همیشه یکی در کمین ماست. یکی که می خواهد این آسایش و آرامش را به هم بزند. غفلت که بکنیم یا تو را می خورد یا مرا! گوزن ماده گفته بود: نرها همه شان همین طورند. همه شان خیال می کنند دیگران کار و زندگی شان را رها کرده و فقط در کمین این ها نشسته اند!
و آرام شاخ هایش را به شاخ او ساییده و ادامه داده بود: در صورتی که این طور نیست. همه خوبند. کسی کاری به کار دیگری ندارد!
و آخرین بار در حالی که پشت کرده، سه چهار قدم از دور شده بود، با حالتی بین قهر و آشتی، طنازانه گفته بود: چه خیال ها می کنی تو هم!
و حالا می دید همه اش خیال نبوده؛ واقعیت در برابرش بود. واقعیتی که از همان لحظه ی غفلت مایه گرفت. اگر همان وقت عاشقنه چشم به شکم سفید جفتش فقط به فکر پیدا کردن برگ سبزی نبود، شاید این اتفاق اصلا نمی افتاد. اما حادثه اتفاق افتاده بود. گرگ از کمینگاه اش جسته، سر به دنبال ماده گذاشته و او رابه هر سمت رانده و بعد به زمینش زده بود... .