داستان اصولا چیزی جز همین رودررویی ها نیست، رودررویی با تاریکی های خود، جامعه یا تاریخ، و سپس دگرگون شدن و برکشیدن خود با آگاهی و نگاهی دیگر به زنده گی، و البته روشن تر شدن. به گمان من جذابیت و قدرت هر داستانی به این است که چقدر بتواند ما را با هر کدام از این تاریکی ها آشنا کند، وگرنه در واقع داستان برامان نگفته، بلکه لطیفه یی تعریف کرده یا فقط سرگرم مان کرده تا دقایقی را با هیجانی مواجهه با چیزهای غیر واقعی سر کنیم. این است که در پایان داستان های لطیفه وار دوباره همان آدم نخست می مانیم، اما در یک رودررویی واقعی و پس از بیرون آمدن از آن، انگار آدم دیگری می شویم که فراز امواج تاریکی ایستاده و چشم انداز بزرگ تری از زندگی را پیش رو دارد.از منظر همین حرف ها است که می توانم بگویم نویسندگی یعنی توانایی دیدن تاریکی ها، و رودررو شدن با آنها؛ چه در درون خودمان باشد، چه جامعه مان، چه تاریخ مان.