مرحوم ملک الشعرای بهار در تصحیحات خود استنباط های شخصی را بیشتر از هرچیزی دخالت می داد. حال این سئوال مطرح است که این روش تا چه میزان اعتبار دارد؟ مولف در پاسخ به این سئوال می گوید: «اولا هر مصححی در تصحیح مجبور است که استنباط شخصی را دخالت دهد. افسانه ای ساخته و پرداخته برخی از مصححین در ایران باب شده است که ادعا می کند که مصحح باید از شیوة علمی پیروی کند و استنباط های شخصی را در تصحیح دخالت ندهد. اگر از شیوة علمی منظور شیوه ای است که در قرن نوزده و بیست در مغرب زمین ایجاد شد و به نام مصحح آلمانی، کارل لاخمان (1851-1793) که با متون لاتینی سروکار داشت معروف گشت، آن شیوه هیچ مخالفتی با دخالت استنباط های شخصی در تصحیح ندارد. به عبارت دیگر، طبق شیوة لاخمان پس از مطالعات مقدماتی که شامل مقایسة نسخه ها و بازسازی ها در نسخة آنهاست، لاخمان به مصحح اجازة هرگونه اجتهاد را در اعمال تصحیحات اجتهادی می دهد و کسانی که غیر از این می گویند با نوشته های او و پیروانش آشنایی ندارند». کتاب حاضر حاوی دو مقاله در حوزة نقد و تصحیح برگرفته از مولف است که در چهار بخش فراهم آمده است. شاهنامه؛ متون؛ فن تصحیح متن؛ و مباحث ادبی.