نویسنده در این کتاب با تمرکز بر دو انقلاب بزرگ در ایران قرن بیستم یعنی انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی می کوشد تا تجزیه و تحلیل جامعه شناختی از نقش جامعه مدنی در اسلام به دست دهد .وی جامعه مدنی را در عرصه ای اجتماعی تعریف می کند که افراد و گروه هایی در آن جا با یک دیگر وارد مراوده و تعامل می شوند و زندگی اجتماعی را سامان می دهند .مقایسه نتایج انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی، محور تحقیق نگارنده درباره قرن بیستم ایران به منطله تاریخ جامعه مدنی آن است .وی نشان می دهد که در انقلاب اول، نخست روحانیون نتوانست در یک جامعه سنتی قدرت سیاسی را به دست گیرد .اما در انقلاب دوم، توانست بدین کار موفق شود .نویسنده که تحولات انقلابی ایران از دیدگاه جامعه شناسی سیاسی بررسی کرده است .در پایان الگویی تاریخی و تطبیقی برای این تحلیل عرضه می کند .