از دیرباز در فرهنگ ایران کهن، اندرزنامه ها، آیین نامه ها، تاج نامه ها و خردنامه ها از نظر کمی و کیفی از اهیمت بالایی برخوردار بوده  اند. اندرزنگاری ایرانی در دامان اسلام، با بهره گیری از مضامین اخلاقی و حکمی قرآن، حدیث و جنبه های اجتماعی و حکومتی برخاسته از شریعت، غنای ویژه ای یافت تا جایی که سبب به وجود آمدن سلسله آثار مدونی شد که مجموع آن ها در دوران های مختلف به آشنایی حکام و فرمانروایان بیگانه با اصول حکومت داری و مبانی سیاست مدرن و نیز تربیت ایشان کمک کرد. از جمله این کتب اخلاقی، رساله کوچک «اخلاق علایی» است که در قرن ۹ هجری به دست شیخ هبة الله بن عطاء الله بن لطف الله بن سلام الله بن روح الله حسینی شیرازی، معروف به «شاه میر» به نگارش درآمده است. کتاب حاضر به معرفی این کتاب و متن آن اختصاص دارد.