مگر چراغ دنیا را خاموش کرده اند یا شاید دارد پت پت می کند که نه آفتابش به آفتاب می ماند نه مهتاب بدر می شود و می درخشد.
انگار همه جا و همه کس را از پشت پرده ی غبار می بینی، درست عین تور نازکی که روی صورت عروس می کشند تا هم او آدم ها یک پرده محوتر ببیند و هم آدم ها او را. ما این جا بیش تر از بیست تا عروسیم با تورهایی زرد و کدر روی صورت های ماسیده و رنگ پریده مان. هرچه هم رژگونه بمالی انگار کرباس رنگ کرده ای این را دیروز همان زن قد بلند که هزار رکعت نمازش از صبح شروع می شود و وسط ناهار و شام و حتی رفت وآمد ملاقاتی ها ادامه پیدا می  کند گفت... .