اُ.هنری معتقد بود داستان به قشر محدودی اختصاص ندارد و زندگی هر فرد یک داستان بخصوص است. به همین دلیل، داستان‌های برگزیده این جایزه نیز لزوماً همۀ المان‌های یک داستان جذاب و پرکشش را در خود ندارند. در عوض به زندگی و جزئیات روزمره می‌پردازند؛ موضوعاتی که شاید هر فردی در زندگی‌اش تجربه کرده باشد، اما به سادگی از کنار آن عبور کرده است. از این رو با مطالعه بعضی از داستان‌ها یک حالت عرفانی خفیفی در خواننده ایجاد می‌شود که او را به جزئیات توجه می‌دهد و زمان حال را در نظرش پررنگ می‌کند. توصیفات دقیق و تشبیه‌های ساده و در عین حال دلپذیر، از ویژگی‌های ثابت قلم نویسندگان این مجموعه است. با این حال چنانچه کسی به کلاسیک‌ها خو کرده باشد، بسا از روایات این کتاب دلزده شود؛ زیرا خبری از انسجام و به‌هم‌پیوستگی و پختگی آثار کلاسیک در این مجموعه از ادبیات مدرن نیست. لحن کتاب، روزمره و غیر رسمی‌ست و توالی و علت و معلول‌ها در سیر روایت، واضح نیست.
با آنکه ترجمه، روان به نظر می‌رسد، اما بعضی وقایع و گفتگوها برای خواننده در هاله‌ای از ابهام می‌مانند. خصوصاً داستانِ "لامپ" که حتی پس از مطالعه مکرر جز یک علامت سؤال درشت، چیزی برای مخاطبش ندارد. این داستان‌ها شاید در دسته ادبیات نقادانه آمریکا قرار بگیرد و قدمی رو به جلو در راستای فرهنگی‌سازی ملت‌شان باشد، اما به هیچ نحو با فرهنگ ملی ایران سازگار نیست. داستان‌ها حاوی روابط نامشروع، ارتباط افراد متأهل با غیر همسر، مست‌کردن‌های مداوم و... است.
ایرادات نگارشی و ویراستاری رفته رفته در کتاب بیشتر می‌شوند، تا جایی که مخاطب را به متن بی‌اعتماد می‌کند و باعث اخلال در تمرکز او می‌شود. در آخر، نویسندگان این مجموعه همه از هنرمندان سرشناس ادبیات معاصر و مدرن آمریکا هستند که نام بعضی مثل وودی آلن در سینما نیز به چشم و گوشمان آشناست. خواندن آثار ایشان برای علاقه‌مندان به هنر می‌تواند راهگشا باشد و حتی در کلاس‌های نویسندگی، تدریس و دورخوانی شود. اما "موسیقی اصبل الفبای عبری"، علی‌رغم ظاهر زیبا و عامه‌پسندش احتمالاً مطابق سلیقه مخاطب عام ایرانی نباشد.