لوفسکی هیچ گاه از ساخته اش خرسند نبود.فیلم ها«احمقانه»بودند؛حرفه ی انتخابی اش«شرم آور و بی اهمیت»بود.او فلینی،ولز؛تارکوفسکی و برگمان را دوست می داشت،اما همیشه ادعا می کرد که این آثار شکسپیر،داستایفسکی،کامو و کافکا بوده که عقاید او را شکل داده.وقتی باز نشسته شد گفت که وقت فراوانی خواهد داشتتا کتاب بخواند-هیچ وقت دیگر به سینما نخواهد رفت!اما شاید سرخوردگی او از این واقعیت ناشی می شد که خود را به کار ناممکن به فیلم در آوردن جهان درون گماشته بود،جهان احساس ها،جهان تناقضات تقدیر؛می کوشید تا به ناملموس دست یابد.و می دانست چه دشوار است این.