«آرسس» از بچگی بسیار خیال پرداز بود. گویی همیشه یک عده موجود نامرئی با او حرف می زدند. خانواده و دوستانش هیچ گاه نفهمیدند که او واقعا آن موجودات را می بیند یا فقط زاده خیالات و مغز عجیب وغریبش است. هوا کاملا تاریک شده بود و به سختی می شد وسایل کهنه داخل خانه مخروبه را تشخیص داد. «دان»، دست های آرسس را بسته بود و روبه جلو هُل می داد. آن ها از جلوی در یک اتاق گذشتند. در سیاهی شب و نور ضعیف مهتاب، آرسس، چهار انسان را می بیند که هر کدام به یک صندلی بسته شده اند، در حالی که دست و پاهایشان طناب پیچ و دهانشان با چسب چسبانده شده بود، یک لحظه چهره های وحشت زده آن ها را می بیند که ملتمسانه از او کمک می خواهند و... .