‌
تخیل هادی تقی‌زاده در «فشار آب بر دنیای عجیب دلکو» گاه غبطه‌برانگیز و گاه تکان‌دهنده است. ذهن نویسنده، در هر داستان، جهانی چنان خیالی آفریده و در همان اندک‌ شمار صفحات هر داستان (که اغلب دو سه صفحه بیشتر نیستند) چنان  به خوبی تو را به درون دنیای داستانش می‌برد که گویی ظرف دو سه دقیقه، رمانی چند صد صفحه‌ای خوانده‌ای و به دنیای داستانی‌اش پا گذاشته‌ای و برای دنیای پرشتاب دیوانه روزگار ما چه از این بهتر؟
‌
نمی‌دانم باید بگویم چه خوب که در هر ایده از لفاظی و اطناب پرهیز کرده و مخاطب را در همان چند صفحه مهمان جهان خیالی‌اش کرده و در یک کتاب ۱۲۵ صفحه‌ای بیست جهان گوناگون و متفاوت را به مخاطب عرضه کرده است، یا بگویم صد حیف که هادی حوصله به خرج نداده تا این ایده‌های بعضا درخشان را در چهارچوب‌ ساختار و پیرنگ داستانی استخوان‌دار درآورد. و تجربه عمیق و تفصیلی زیستن در این جهان‌های شگفت و خیال‌انگیز را از مخاطب دریغ کرده است!