چارلی احساس کرد، پنجه های کسی در شانه اش فرو رفت. مادربزرگ بن خم شد و پرسید: «به من بگو چی می شنوی؟» چارلی گفت: «صدای حرف. انگار از توی این عکس می آد.» اگر چارلی استعداد خاصی داشت هباشد، او را به مدرسه مخوف بلور می فرستند. چارلی نمی خواهد باور کند استعداد خاصی دارد، اما صداها چیز دیگری می گویند؛ صداهایی که از توی عکسها به گوش می رسند. صداها رازهای منحوس گذشته را زمزمه می کنند و از معمایی که او باید حل کند می گویند. یعنی کلید حل این راز در مدرسه است؟ داستانی ماجراجویانه، سحرانگیز و مجذوب کننده از برنده جایزه های بسیار داستان نویسی: خانم جنی نیمو