در کتاب حاضر سعی بر آن است تا سیمای زن در ادبیات حماسی ایران با تکیه بر نگاه فردوسی خالق «شاهنامه» ترسیم شود. در شعر فردوسی زن نقشی تاریخی ایفا می کند. فردوسی تلاش می کند با نگرش توصیفی بیان کند که زن از طهارت، شأن، منزلت و حرمت و اعتبار خاصی برخوردار است. بزرگترین شاخص و جلوة زن در «شاهنامه» این است که از آن به عنوان موجودی خرمند، هنرمند، صاحب رأی و وفادار به همسر و در مواردی هم فتنه انگیز سخن رفته است. در این کتاب، داستان «بیژن و منیژه» و «خسرو و شیرین» با توجه به نقش زن در این دو داستانِ عاشقانه و حماسی مورد توجه بوده است.