این همه محدود و خلاصه بودن دنیایم، این برزخی که خودم با دستانم از زندگی ام ساخته بودم فقط نتیجه ی دو سال از همه ی عمرم بود. گاهی با خودم می گفتم مگر می شود کسی همه ی زندگی اش را به دو سال ببازد؟ مگر می شود همه چیز را رها کند و حکم آدمی را داشته باشد که حیات نباتی دارد؟! اما خب باختن و چطور باختن، آن قدر تعیین کننده است که این دو سال هیچ، حتی یک لحظه برای ویران شدن کافیست! ا حالا بعد هشت سال ماندن در این برزخ و دست و پا زدن در این آب راکد، برای از نو بنا شدن توانی بود؟ بهانه ای وجود داشت؟ کورسوی امیدی پیدا می شد؟