اگرچه این کتاب یکی از بنیادی ترین تابوهای دنیای روشنفکری را زیر پا می گذارد و محصولات فکری و تولید کنندگان آنها را به شرایط وجودی اجتماعی شان ربط می دهد، اما نمی تواند قوانین آداب دانشگاهی یا فکری را یکسره نادیده بگیرد یا نقص کند؛ قوانینی که هرگونه تلاش برای مطالعه فرهنگ را به مثابه ابژه علم، متهم به بی ذوقی و خام اندیشی می کند.