ماهیت سینمای کمدی و سینمای کلاسیک و وَجه مشترک آنها یعنی «کمدی کلاسیک» را می توان در چارچوب تئوری های مختلف به تفصیل واکاوی کرد، اما این کتاب با رویکردی سینه فیلیانه به خودِ فیلم ها پرداخته و در این مجال از اسلپ استیک های دور? صامت تا کمدی های ایتالیاییِ اواسط قرن بیستم را مد نظر قرار داده است؛ از کارهای کوتاه چاپلین و لوید تا دسیکا و توتو. با این حال از آنجا که پویش و پوشش تام و تمام این عرصه عملاً ناممکن است، در مجموع? حاضر برخی پدیده های این ژانر کنار گذاشته شده اند؛ برای مثال لاری سیمون و باب هوپ. آشکار است که معیار این گزینش را نه در ارزش گذاری هنری، که در اشتیاق و تجرب? زیستیِ نگارنده باید جست و جو کرد و اگر حاصل آن را گامی به قصد قربت در فضایی چنین انگیزنده بینگاریم، می شود از خواندن آن لذت بُرد...