بچه که متولد شد دختر بود؛ سه روز بیشتر زنده نبود و از دنیا رفت با اینکه من او را ندیده بودم آن حس مادرانه همیشه با من بود و این عذاب وجدان را داشتم که چرا او را ندیده ام. این نوزاد را که غسل می دادم برای منتداعی کننده فرزند مرحوم خودم بود و فرصت بود تا آن زخم قدیمی در وجود من التیام پیدا کند. بعد از این تجربه دیگر ترسی از مرگ ندارم. قبلاً خیلی فکر میکردم که چطور در قبر تنها میشوم و چه جوری همه مرا تنها میگذارند و از این تنهایی خیلی میترسیدم اما حالا برایم محرز شده که این بدن هیچی نیست اصالت با روح است.