در فصل اول کلیاتی درباره انواع ادبی، ادب حماسی و ادب غنایی همراه با مشخصه های آنها در ادبیات جهان درج شده است. نگارنده در فصل دوم اطلاعاتی به دست می دهد تا تمایز شعر را از نثر بر اساس نشانه شناسی بیان کند. از فصل سوم تا فصل نه این موضوعات بررسی می شود: "تشبیه و استعاره"، "عناصر صور خیال"، "مجاز"، "کنایه"، "دستور"، "صنایع ادبی" و "موسیقی شعر". این بررسی های بیشتر با تکیه بر "خسرو و شیرین" و "اسکندر نامه" نظامی است. ".... قدیمی ترین طبقه بندی [آثار ادبی] مربوط به افلاطون و ارسطو است که شعر را به سه نوع حماسه، کمدی و تراژدی تقسیم می کند که کمدی و تراژدی در حقیقت دو گونه درام هستند که تقلید و محاکات از اشخاصی است که در حال حرکت و عمل اند. ارسطو در تقسیم بندی  هم بر جنبه های ظاهری و به تعبیر خود وسایط و وسایل و هم به محتوا توجه دارد. همین طور شیوه محاکات را وجه تمایز انواع می داند. از نظر جنبه ظاهری به وزن توجه دارد و برای حماسه وزن خاصی به نام وزن حماسی و برای درام، وزن ایامبی و وزن رباعی را که مشحون از حرکات است مناسب می بیند. همین طور از لحاظ محتوا به موضوع محاکات توجه دارد. مثلا تقلید اشخاص بزرگ و برتر را موضوع تراژدی و تقلید از اطوار و اخلاق زشت (نه انسان های بد) را موضوع کمدی می داند....".