«هفت صدا» روشن می دارد که نویسندگان امریکای لاتین، قبل از هر چیز انتظار دارند که آثارشان خوانده شود و بنا بر مقتضیات ادبی داوری شود. ریتا گیبرت، مسلح به سلاح صبر و یک ضبط صوت و چند دفترچه، در سه قاره سر در پی هفت تن از مهم ترین نویسندگان امریکای لاتین نهاده است. وی، برخلاف بسیاری از همکارانش، بر آن نکوشیده است که از سؤالات پیش ساخته ی خود، پاسخ هایی پیش ساخته بیرون کشد؛ بلکه تنها برای آغاز جریان گفت وگو، سؤالی را پیش می کشد.
گرچه هر یک از این هفت صدا، سخت شخصی و فردی است؛ اما می توان از خلال همه ی آن ها تمایل مشترکی را دریافت: همه ی آنان از این واقعیت سخت آگاهند که خوانندگان شان از آنان توقع دارند که «نماینده» ی کشورشان باشند.