در این کتاب ضمن تأکید بر اهمیت مسئله مشروعیت و نقش آن در بقا و دوام نظام های   سیاسی،  مناسب ترین و صحیح ترین تعریف برای این واژه یعنی «حق حاکمیت فرمانروایان»، ارائه و تبیین شده است. مهم ترین سؤال نیز بر این پایه استوار است که حاکم بر چه مبنایی حق حکومت و اعمال قدرت و به عبارتی حق امر و نهی پیدا می کند. سپس با تأکید بر الهی بودن منشأ ذاتی مشروعیت حکومت در اسلام بر اختلاف مسلمانان بر منابع مشروعیت حکومت پس از پیامبر (ص) اشاره می شود. شیعیان عموما بر مشروعیت الهی حکومت بعد از رسول الله (ص) اعتقاد می ورزند و در مقابل اهل سنت منابع گوناگونی را از قبیل «اجماع اهل حل و عقد و بیعت مردم»،  «استخلاف امام سابق» و «استیلا و زور و غلبه» را در انعقاد حکومت و امامت معتبر می دانند که در این نوشتار به تفصیل مورد نقد و بررسی قرار گرفته است.