«خیال پردازی» ایرانی آکنده از تصاویر غریب معلق در فضاست. این تصاویر معلق با قالیچه های پرنده، غول های چراغ جادو و ساحران بیابانگرد کامل می شود. قرن ها پیش از آن که «فرانتس کافکا» راوی خود را سوار بر سطل خالی به جست وجوی زغال بفرستد و سطل به مرکبی بال دار تبدیل شود، خیال پردازی ایرانی با خلق تصاویر معلق در قالب عجایب نامه ها به چنان ثباتی رسیده که به مدت پنج قرن به تجربة قاطع نویسندگان ایرانی بدل و سنت ویژه ای متولد شد که به عجایب نویسی معروف گشت. پژوهش حاضر حول متون کلاسیک بر مبنای تئوری فانتزی و رویکرد شکل شناسانه در خصوص عجایب نامه ها در دو بخش تدوین شده است. بخش نخست به بررسی «دوره شناسی» و «شکل شناسی» عجایب نامه ها از منظر «فانتاستیک» اختصاص دارد؛ ضمن آن که در این بخش، پیش متن های عجایب نامه ها نیز معرفی شده است. سپس مطالب کتاب در راستایی پیش می رود که از مباحث تئوریک خارج و مخاطب در مواجهه رودرو با عجایب نامه ها قرار می گیرد. در این بخش، متن عجایب نامه های متعلق به قرن هفتم هجری با اصل قرار دادن نسخه خطی از آن، بازنویسی و تصحیح شده است.