امام  علی (ع) در نهج البلاغه به عنوان «اخ القران» معاد را در سراسر کلام خویش با محوریتی بنیادی مطرح می سازد. از منظر نهج البلاغه، مرگ امری گریزناپذیر است و پس از آن آدمی وارد خانه ای می شود که نتیجه اعتقاد و عمل او در زندگی دنیایی اش است و در آن خانه (برزخ) منتظر روزی می ماند که برای  رستاخیز و حسابرسی نزد حضرت حق حاضر می گردد. در این پژوهش سعی بر آن است به شناسایی ارتباط میان قرآن و نهچ البلاغه در حوزه مفهوم معاد پرداخته شود و نحوه حضور معادشناسی قرآنی در نهج البلاغه به عنوان نزدیک ترین کلام انسانی به کلام وحیانی مورد بررسی قرار گیرد.