ین کتاب، مکملی است بر کتاب دیگری که تحت عنوان "جادوی گفتار" از سوی کاشی  در سال 1379 منتشر یافت. این پژوهشگر حوزه سیاست و جامعه در آن کتاب به تحلیل گفتمانی تبلیغات انتخاباتی در دوم خرداد سال 1376 پرداخته بود که در نوع خود اثر تالیفی بدیعی به شمار می رفت.

به نظر می رسد در هر دو کتاب یکی از مسائل مورد نظر نویسنده، نشان دادن این نکته بوده که گفتار دمکراتیک در ایران، اصولاً گفتار نظم بخشنده نیست، و اگر هم گفتاری نظم بخشنده باشد، در ساختار خود ساماندهنده به نظمی دمکراتیک نیست.

 در کتاب اخیر، نظم گفتار دمکراتیک در بدو ظهور خود در مشروطه مورد بررسی قرار گرفته و پس از تطور آن در تاریخ معاصر ایران، بر فضای پس از پیروزی در انتخابات دوم خرداد تمرکز یافته  است.

مولف در بررسی گفتمان بعد از دوم خرداد به روزنامه های مهم و یادداشت نویسان مهم توجه کرده و آنها را مورد بررسی قرار داده و از دو نظم گفتاری سخن گفته است؛ نخست نظم گفتاری کارناوالی که به اعتقاد نویسنده موید و مشوق نحوی سیاست گریزی است و نظم سیاسی را برای گشودن فضای حیاتی در عرصه خصوصی شالوده شکنی می کند.

 این گفتار به هیچ روی نظم بخشنده نیست و اصولاً معطوف به نظم سیاسی نیز نبوده است. طنز ابراهیم نبوی یکی از شاخصه های این الگوی گفتاری است که نویسنده در کتاب خود با ذکر مثال هایی از این طنز و به خصوص طنزهای وی باعنوان ستون پنجم و مقایسه با طنز گل آقا آن را مورد تحلیل قرار داده است.