در کتاب حاضر بیان می شود که کیهان شناسی نوین، کمابیش دستاورد ۵۰ سال گذشتة بشر است. از پندارهای اسطوره ای خودمان مانند «زروان» و از کیهان شناسی ارسطویی و ابوریحان بسیار فاصله گرفته ایم. این فاصله تنها در حجم آگاهی ها نیست، بلکه در چگونگی نگرش ما به طبیعت است؛ در این است که چه پیوندی ست میان مفاهیم ما و طبیعت؟ این بینش مدرن ما را بسیار دورتر از آن برده است که اندیشه ارسطویی و ابوریحانی می توانست! ما هم اکنون نه تنها از سیاه چاله ها و افق در کیهان سخن می گوییم، نه تنها سیاه چاله ها را می بینیم، نه تنها از زمان آفرینش کیهانِ خودمان حرف می زنیم، بلکه از کیهان هایی سخن می گوییم که هستند و بی شمارند، در بیرون از گیتی ما. این دستاورد بشری چگونه دستاوردی است و چگونه این توانایی ها را به دست آورده ایم؟ موضوع این کتاب این گونه پرسش ها و کوشش برای یافتن پاسخ آن هاست.