آدم های آثار مانوئل پوییگ با پناه بردن به خیالپردازی از درماندگی و یأسِ حاصل از موقعیت اسفناک خود می گریزند و به یاری فرهنگ با بی عدالتی های پیرامون خود مقابله می کنند. او در آثارش روایت سوم شخص مألوف را به کناری می افکند، راوی را حذف می کند و از «ابزارهای غیرادبی » سود می جوید. ماجراجویی های تخیل را نیز می ستاید. مانوئل پوییگ در ژوییة 1990 چشم از جهان فرو بست . مرگ نابه هنگام این نویسندة نابغه در پنجاه و هشت سالگی و در اوجِ قدرتِ آفرینندگی از خُسران های بزرگ قرن بیستم به شمار می رود.