ریلکه مرثیه های دوئینو و نیز غزل های اورفه را در کم تر از دو هفته، و در شرایط روحی بسیار تحریک شده ای نوشته است. او خودش می گوید «فقط در عرض چند روز، طوفانی وصف ناپذیر، گردبادی ذهنی و روحی، مانند شرایط هوای دوئینوی آن روزها، هر سلول و هر بافت تن مرا از هم شکافت؛ خوردن که اصلاً فکرش را هم نمی کردم؛ خدا می داند از کجا لقمه نانی به دهانم می رسید».ریکله محدودیت های بشری را صرفاً به سوگ نمی نشیند، بلکه او انسان را به رغم تمام این محدودیت ها می ستاید.