این کتاب به تاریخ نگارگری ایران در دوره ی اسلامی اختصاص دارد. نگارنده در بررسی کتاب بر اساس تاریخ و مکاتب نگارگری متکی است که عمدتا جنبه های زیباشناختی را در روند تاریخ با نگاهی برون گرایانه وجهه نظر خود قرار می دهد. مطالب کتاب با بررسی هنر نگارگری عصر سلجوقی آغاز می شود و بر اساس سلسله ها و خاندان های حکومتگر تا پایان دوره ی قاجار را دربرمی گیرد. طبقه بندی مکاتب نگارگری در کتاب بر اساس دوره های پادشاهی است و در هر دوره مکاتب شهرهای مختلف نظیر شیراز، هرات، مشهد و اصفهان بررسی می شود. در مطالعه ی نگارگری هر دوره، ویژگی کلی دوره، ویژگی زیباشناختی، نگارگران و نسخه های مصور مکتب و احیانا عناصر تاثیرگذار بر آن بیان گردیده است. نگاهی به تاریخ هنر نگارگری در ایران دوره ی اسلامی گویای ارتباط تناتگ بین تحولات باطنی در اندیشه ی اسلامی و نگارگری ایرانی اسلامی است که موجب سیر صعودی تعمیق زیباشناختی در روند تاریخی در زمینه ی هنری شده است. نویسنده ورود عرفان و عشق به عرصه ی نگارگری را در ارتقای مضامین از سطح به عمق و از ساحت طبیعت به فوق طبیعت موثر می داند.