کتاب حاضر مشتمل بر پنج فصل است. در فصل نخست با عنوان "آشنایی با شیخ اشراق"، "شخصیت هایی معرفی می شوند که موجب شهرت "سهروردی" شده اند. نگارنده از این رهگذر به اشتباهی اشاره می کند که برای "قطب الدین شیرازی"، شارح حکمه الاشراق، پیش آمده است. هم چنین در این فصل، به آرای برخی اندیشمندان درباره ی سهروردی و به استادان، معاصران، و آثار وی اشاره گردیده است. در فصل دوم، ابتدا دیدگاه های شیخ اشراق و نقد او بر نظریات دیگران مطرح می شود. سپس نگارنده به نقش و تاثیر شیخ اشراق در حکمای پس از خود مانند خواجه طوسی، ملاصدرا و حکیم سبزواری، و آن گاه به روش تلفیقی و ترکیبی معرفتی سهروردی و مقایسه ی آن با روش مشاء و عرفان می پردازد. عنوان فصل سوم، "منابع حکمت اشراق" است. نگارنده می کوشد تا به منابع ایرانی، یونانی، عرفانی و قرآنی ـ که شیخ اشراق از آن ها تاثیر پذیرفته ـ نگاهی بیفکند. فصل چهارم به توضیح و شرح واژه هایی اختصاص دارد که مربوط به عرفان ظری است و در آثار سهروردی مطرح شده است، مانند صوفی، عارف، حال، مقام، نفس، قبض، بسط، وجد و تواجد، در فصل پایانی نیز اصطلاحاتی آورده شده که مربوط به حوزه ی عرفان عملی است و شیخ اشراق آن ها را در آثار خود مطرح کرده است. (در این فصل نیز با استفاده از آثار عارفانی همچون ابونصر سراج، خواج قشیری و خواجه عبدالله انصاری واژه های عرفانی توضیح داده می شود).