پی یر بوردیو میکوشد تا در مقام داستان نویسی که زبان صریح و قاطعی دارد جهان را مشاهده کند، و این کتاب اوج کوشش اوست. بصیرت او نسبت به مطالعه و معرفی کاربردهای عمومی دوربین، لذت های شناخت را در ما به وجود می آورد و به شکلی ارزشمند یادآور می شود که مطالعات فرهنگی نیازمند زیربناهای تجربی و نظری است که روش دورکیم در جامعه شناسی به نحو مطلوبی در اختیارمان می گذارد.
سیمون فریث
عمل روزمره عکاسی توسط میلیون ها عکاس آماتور- عکس های لحظه ای خانوادگی، عکس های تعطیلات، چهره نگاره های مراسم عروسی- کنش ورزی خود جوش و بسیار فردی به نظر میرسد. اما بوردیو و همکاران اش نشان میدهند که کنش ورزی های فرهنگی کمی وجود دارند که سازمان یافته تر و سامان مند تر از کاربردهای اجتماعی این هنر معمولی باشند.