سیاست های کلان فرهنگی به منظور توانمندسازی زنان و جلب مشارکت آنان در توسعه سیاسی شاخص مهمی در فرآیند توسعه پایدار جامعه محسوب می شود. مهندسی فرهنگی موجب گرایش به نهادی شدن مشارکت زنان در عرصه های سیاسی اجتماعی به ویژه در رده های مدیریت میانی شده است، با وجود این نوع مهندسی متأسفانه حضور و مشارکت زنان در رده های بالای سازمانی از موانع فرهنگی، عرفی و سلیقه ای رنج می برد. از این رو، نویسنده در این مطالعه نشان می دهد که با وجود موانع ساختاری و فرهنگی، مدیریت آینده نیازمند استفاده کارا از نیروی بالقوه زنان در سطوح کلان مدیریت جامعه و قدرت سازگاری روانی اجتماعی زنان می باشد.