ر انسنز برگر انتظارات مرسوم را برآورده نمی کند؛ در معنای محافظه کارانه اش ادبیانه نیست؛ راز آلود نیست، مبهم نیست؛ نمی شود مثل یک مکعب روبیک با وجوه غامضش بازی سرخوشانه پایان ناپذیری به راه انداخت، تغزلی نیست؛ حدیث نفسی پرسوز و گداز نیست که همدلی خواننده را برانگیزد ، و به طور کلی محصول تکرار و تقلید سنت های شعری پیش از خود نیست. او شاعری حزبی نیست که علیه حزب مقابل بجنگد و به ناگزیر بر بخشی از واقعیت سرپوش بگذارد، مردم زاده ای نیست که صرفا سیاست مداران را بانی حرمان همگانی بداند و نقش تسهیل گر «« خرده جانیان »» را فراموش کند، بلکه هیچ و هیچ چیز ، نه سیاست مدران ، نه مردم ، نه حتی خودش ، و نه به طور کلی هیچ عنصری که موجودیت اجتماعی ( و بالمال نقشی در شیوع نازیسم ) داشته باشد ، از نقد تسامح ناپذیر و بی رحمانه او جان سالم به در نمی برد.انسنز برگر مثل برشت نمی خواست شعر هایش رمز نوشته هایی غامض و بی روزن باشند که تنها به دست نخبگانی خبره رمزگشایی شوند ؛ همان نخبگان روشنفکری که در زمان دیکتاتوری نازی - که بنا بود به دست ایشان تضعیف شود - یا همدست آن شده بودند یا تسلیمش. او نیز مثل برشت می خواست شاعری مدرن باشد ، بی آنکه در تمایل عجیب و غیر عادی هنر مترقی به واپس گرایی سیاسی سهیم باشد.