در این مجموعه چهل سروده، و قطعه ی عرفانی درج شده است. سروده ها از مولوی بلخی و قطعه های شعرگونه نیز موسوم به "اوپانیشاد" است. (اوپانیشاد به معنی نشستن شاگرد نزد استاد برای آموختن علم سری است). این قطعه ها بیان گر آن است که روح شخص در زندگی های متعدد در جاده ی دانش به تدریج پیش می رود، تا آن که بر اثر آتش تجربه پاک می گردد و در روح جهانی جذب و فانی می شود.