به‌راستی چرا؟ چرا امروز ما باید داستایفسکی بخوانیم؟ چرا آدمی بیست‌ساله، سی‌ساله، چهل‌ساله یا هفتادساله باید امروز زحمت خواندن یا دوباره خواندن داستایفسکی را به خود بدهد؟ این سؤال دشواری است که پائولو نُری خودش را با آن سرشاخ کرده است. همه‌چیز برای او با جنایت و مکافات آغاز شده. رمانی که او در نوجوانی خوانده است. خواندنی همزمان توأم با تشرف و ماجراجویی. کشف این کتاب برای او به شیوه‌ای خشونت‌بار رخ می‌دهد. رمانی که 112 سال پیش، در سه‌هزار کیلومتری او منتشر شده، زخمی را در او گشوده که هنوز خون‌ریزی‌اش بند نیامده است...

بله، خون می‌چکد هنوز. اما چرا؟ پاسخ نُری به همان اندازه خون‌چکان است. او درباره‌ی مردی می‌نویسد که هیچ‌گاه از احساس غربت و مقابله‌ی بی‌دفاع در برابر زمانه‌اش دست نکشیده: نابغه‌ای زودرس در ادبیات، گوگولی نو، انقلابیِ مشتاق، محکوم به مرگ، تبعیدی در سیبری، قماربازی ناتوان و نومید، شوهری عاشق، پدری ناباور، مردی دست‌وپاچلفتی، طاس، کمی گوژپشت، پیر از همان جوانی، بیماری سردرگم، پرتناقض، خنده‌دار، اما در عین حال تا این اندازه شبیه به ما.

«خون می‌چکد هنوز» یک زندگینامه نیست، بلکه ادای احترامی پرشور و پُرمایه به داستایفسکی ا‌ست. سبک نگارشی کتاب غیرخطی و نه‌چندان ادبی، اما بسیار اثرگذار است. رفت‌و‌برگشت پیوسته میان روایت حماسی زندگی داستایفسکی و تجربه‌های شخصی نویسنده به‌عنوان پژوهشگر و عاشق ادبیات روس، انتخاب هوشمندانه‌ای است که بر زنده‌بودن و معاصر بودن داستایفسکی صحه می‌گذارد.