اصولا اندیشة سیاسی، مجموعه ای از آرا و عقاید است که به شیوه ای عقلانی، منطقی و مستدل، دربارة چگونگی سازمان دادن به زندگی سیاسی مطرح می شود و می تواند توصیفی یا تبیینی باشد. همچنین نگارنده در تعریف اندیشمند سیاسی اشاره به کسی دارد که بتواند دربارة آرا و عقاید خود به شیوه ای عقلانی و منطقی استدلال کند تا حدی که اندیشه های او دیگر صرفا آرا و ترجیحات شخصی به شمار نرود. در این کتاب تلاش شده است تا ضمن بررسی سیر تحول اندیشة سیاسی در ایران بعد از انقلاب، به این سوالات پاسخ داده شود: سه گفتمان اندیشة سیاسی در ایران معاصر یعنی مارکسیسم، ناسیونالیسم لیبرال و اسلام سیاسی در دوران بعد از انقلاب دچار چه تحولات اندیشه ای شده اند؟؛ این تحولات متاثر از چه  عوامل عینی و ذهنی بوده است؟؛ و با توجه به این که گفتمان اسلام سیاسی، گفتمانی مسلط در عرصة سیاسی ایران بعد از انقلاب بوده، سمت و سوی تحولات این اندیشه بعد از انقلاب چگونه بوده است؟