پنداری که به من خطاب می کند؛ صبور باش و با تردید خویش یاغی مشو؛ این راه اجتناب ناپذیری است که باید به پذیرش منتهی شود؛ پذیرش قاطعانۀ  تقدیر! همه چیز تغییر می کند و راه، دنبالۀ  بازگشت خود را از دست می دهد. دیگر نمی توان به پس خویش رجعت کرد، دیگر جبران گذشته ناممکن است. فقط باید خود را نگریست و در میان ازدحام بزرگ روایت ها، روایت خود را محترم شمرد و گفت: من به صورتی چاره ناپذیر به این جا رسیده ام". و سجود راه خلاصی از دنیاهای فرعی بی شمار است... و سجود طریقتی است که به اشکال بسیار درمی آید و من می توانم از توده های بسیار صورت ها، صورتی از ستایش را برگزینم: سجود شکلی است که به روح درآمده است...