در هوایی چون یک غروب ابدی، عالیه کوچه به کوچه کاغذی در دست، دنبال نشانی می گردد. از رو کاغذ می خواند و با پیچ و خم کوچه ها پیش می رود. گاهی برمی گردد و پشت سرش را نگاه می کند. کمی جلوتر وحشت زده می ایستد. کوچه تا انتهای دنیا کشیده شده.