اصل کتاب «کلیله و دمنه» به زبان هندی می باشد. «بروزیه طبیب»، به دستور «انوشیروان»، ـ پادشاه ایران ـ آن را به ایران آورد و به زبان پهلوی ترجمه کرد. در قرن دوم هـ . یعنی در دوران فرهنگ اسلامی، «ابن مقفع» این کتاب را به زبان عربی برگرداند و در عصر سامانیان «ابو عبدالله رودکی» آن را به نظم درآورد. در سال 536 هـ . یعنی در زمان «بهرام شاه غزنوی»، «ابوالمعالی نصرالله منشی» این کتاب را با نثری زیبا و آراسته به فارسی ترجمه کرد. آنچه در کتاب حاضر می خوانید، گزیده ای از بهترین حکایت های کلیله و دمنه (شیر و گاو، زاغ و مار، شیر و خرگوش، زاهد و دزدان، مار و قورباغه، زاهد و راسو و...) است که با نثری ساده و روان بازنویسی شده است. موضوع حکایت ها مسائلی نظیر عدالت، مهربانی، زیرکی، دانایی، آینده نگری و... است که از زبان حیوانات  و به شیوة تمثیلی بازگو می شود.