موسیقی ایران زمین در بستر زمان همواره پوینده بوده و با الهام از فرهنگ و تمدن های جهانی و الهام بخشیدن به آنها پیام و حس مشترک انسانی را نوید داده است. این پیام، همان پیام آزادی، نیکوکاری، صلح و آرامش، راستی و درستی، محبت و دوستی و دعوت به سوی آگاهی و روشنایی است. در دورۀ قاجار دو برادر با نام «میرزا آقا حسینعلی»، و «آقا میرزاعبدالله» در تنظیم و تدوین الحان و نغمات، روش های تازه ای پیش گرفتند و بدین ترتیب با تلاش و خدمات ارزندۀ خود، حیات تازه ای به این هنر بخشیدند. در دورۀ مشروطه نیز در موسیقی تحولاتی روی داد و اشعار انتقادی با هنر موسیقی آمیخته شد و هنر ترانه سرایی، تصنیف سازی و خوانندگی رونق یافت. از طرفی ارتباط با دنیای صنعتی موجب تحول و دگرگونی گردید و همۀ ابعاد زندگی از جمله موسیقی را نیز متحول گردانید. کتاب حاضر حاوی هفت مقاله از نگارنده با موضوع «موسیقی» تحت این عناوین است: نگرشی در باب موسیقی سنتی ایران؛ پژوهشی در دستگاه شور (موسیقی آوازی ایران)؛ موسیقی در شاهنامۀ حکیم طوسی؛ نغمات و الحان موسیقی در اشعار منوچهری دامغانی؛ پژوهشی درموسیقی تعزیه ایرانی؛ ضرورت تحول در موسیقی ایرانی؛ و شبی با حافظ.